Door: Ardi Pierik (Columnist, op persoonlijke titel)

Minister Van Engelshoven haalde recent het nieuws met een vrij on-engelachtige identiteitspolitiek: kinderspeelgoed dat genderrollen bevestigt, zou moreel gezien uit de schappen van Nederlandse winkels moeten verdwijnen. We mogen kinderen immers geen rol opdringen waar zij niet zelf voor gekozen hebben, zéker niet als het om gender gaat. Je zult als meisje eens eindigen als huisvrouw, als iemand die bereid is om offers te brengen voor het functioneren van het gezin. Onaanvaardbaar, want gij zult allen egoïstisch zijn, aldus de minister.

De bezwaren gaan echter dieper, en dat op meerdere manieren. Ten eerste is dit een nieuwe stap richting een verslindend zwart gat, dat alle energie uit ons trekt. Het begon met het ‘recht’ op abortus, met euthanasie. Het ging verder met een homohuwelijk, met transgenderbehandelingen. Inmiddels zijn we in het stadium aanbeland waarin kinderspeelgoed het moet ontgelden. Kinderen zijn het slachtoffer van politiek geworden. En we vinden het nog normaal ook… Wat dit heel duidelijk toont, is dat deze identiteitspolitiek niet zal ophouden. Altijd zullen er weer nieuwe dingen irritaties oproepen. Elke keer weer moet de zuurtegraad in het land omhoog, alsof onze tenen nog niet lang genoeg waren. Ruzie en polarisatie nemen daarom hand over hand toe. Polarisatie is de schuld van Fortuyn, Wilders en Baudet? Eerder van de engeltjes van links….

Ten tweede mist de minister het hele idee van kind zijn. Elke ouder die een kind tussen de nul en de twee jaar heeft, kan vertellen hoeveel zij voor hun kind moeten doen. Ze hebben het kind gevoelens en emoties moeten leren, door ertegen te praten. Dit bleek cruciaal: baby’s die niet op deze manier bespeeld werden, stierven in wetenschappelijke studies significant eerder… Ouderlijke zorg en beïnvloeding zijn dus niet slecht voor het kind, maar juist goed. Ouders spelen een rol in het leven van hun kind: denk aan de ‘sterke pappa’-figuur, denk aan het nadoen van de ouders. Juist speelgoed biedt een kind deze mogelijkheid. Het idee dat een kind dit al zelf zou kunnen doorgronden, gaat daarom in tegen de natuurlijke scheppingsorde, die door God in de wereld is gelegd.

En juist hierom gaat het: mensen zijn niet vrij van keuzes of moraal van anderen. Een volledig zelfgekozen identiteit is een onmogelijkheid. Het is ook niet nodig: de diepste identiteit die een mens heeft, ligt in het dienen van God, in het geloof. Daarom hoeven we niet zo te focussen op wie wij zelf zijn. We hoeven ons, in tegenstelling tot de identiteitspredikers, niet gigantisch druk te maken over deze dingen. Al zou er alleen maar feministisch speelgoed verkocht worden, al zou het christendom steeds meer naar de marge verdwijnen, Jezus leeft!